Er was een tijd dat ik dacht dat ik gewoon “druk” was. Dat het erbij hoorde om altijd aan te staan. Om te plannen, te regelen, te denken voor tien. Ik was scherp. Alert. Efficiënt.
Maar diep vanbinnen voelde ik iets anders. Mijn ademhaling zat hoog, mijn schouders nog hoger. Mijn lijf voelde als een gespannen snaar – eentje die elk moment kon knappen. Toch bleef ik doorgaan. Lachte. Functioneerde. Want zolang niemand iets zag, zou het wel goed zijn... toch?
Pas veel later besefte ik:
Ik was niet aan het leven.
Ik was aan het overleven.
De overlevingsstand voelt normaal – tot je ontdekt hoe leven écht voelt
Wat ik toen nog niet wist, is dat mijn zenuwstelsel al jarenlang in de overlevingsstand stond. Een onzichtbare staat van constante alertheid, waarin rust onveilig voelde en stilzitten confronterend.
En ik ben niet de enige. Zoveel mensen leven in een overleefmodus zonder het door te hebben.
Ze voelen zich gespannen zonder reden.
Moe, maar nooit écht uitgerust.
Prikkelbaar, maar schamen zich voor hun emoties.
Ze doen wat moet. Ze zorgen voor iedereen. Ze houden vol.
Want dat hebben ze geleerd. Om te overleven.
Overlevingsstand is niet alleen iets voor mensen met een heftig verleden. Het zit in de moeder die nooit huilt omdat ze "sterk moet zijn". In de werknemer die altijd "ja" zegt terwijl zijn lichaam "nee" schreeuwt. In de vrouw die blijft doorgaan voor anderen, omdat stilstaan betekent voelen – en voelen is te veel.
Trauma zit niet in wat je meemaakte, maar in wat je lichaam ermee deed
Misschien denk je, net als ik destijds:
“Maar ik heb toch geen zwaar trauma gehad?”
“Het valt wel mee, anderen hebben het erger.”
Toch is trauma geen wedstrijd. En het zit niet in de gebeurtenis zelf, maar in hoe jouw lichaam daarop reageerde.
Je lichaam liegt niet.
Het onthoudt alles.
De keren dat je je niet veilig voelde. Niet gezien. Niet gehoord.
De momenten waarop je leerde dat aanpassen veiliger was dan jezelf zijn.
En dus bouwt je zenuwstelsel beschermingsmechanismen. Je wordt een pleaser. Een perfectionist. Een overdenker. Niet omdat dat jouw karakter is, maar omdat je systeem ooit heeft geleerd: dit is de enige manier om veilig te blijven.
Van overleven naar leven: herstel is mogelijk
Het moment dat ik besefte dat ik niet leefde, maar overleefde, was rauw én bevrijdend. Want pas toen kon ik beginnen met helen.
Niet met een snelle oplossing.
Maar met kleine, liefdevolle stappen.
Vertragen.
Voelen.
Leren luisteren naar wat mijn lichaam me al die tijd probeerde te vertellen.
Herstel begint niet bij denken, maar bij voelen. Bij het leren herkennen van de signalen van je zenuwstelsel. Bij het leren reguleren in plaats van onderdrukken. En vooral: bij jezelf toestemming geven om niet langer te hoeven vechten.
Want ja, jouw zenuwstelsel kan herstellen.
Je kunt leren om je weer veilig te voelen – in jezelf.
Je mag thuiskomen.
Niet in één dag. Maar elke bewuste ademhaling, elke zachte grens, elke keer dat je jezelf rust gunt… is een stap richting leven.
En dan, op een dag, voel je het:
✨ Ik ben hier niet om te overleven. Ik ben hier om te leven.
Reactie plaatsen
Reacties